O kadar karışık duygular içerisindeyim ki bu durum gündelik hayatıma da yansıdı. Bir işe başlıyorum sonu gelmeden başka birşeye el atıyorum o bitmeden bir başkasına...bu böyle uzayıp gidiyor, sonra bir bakıyorum kendi elimle herşeyi berbat etmişim, herşey yarım yamalak, hiçbir şeyin sonu gelmemiş. Herkesin boşlukta olduğu, kalabalıklar içindeyken bile bir başına hissettiği dönemleri vardır elbet. Peki bu durum artık alışılmış hale geliyorsa bünyede buna ne yapmalı? Gittikçe monotonlaşan ve devamlı kendini tekrar eder halde yaşadığın bir hayatın varsa ne yapmalı?
Her sabah aynı saatte kalkıp aynı otobüse, dolmuşa binip, aynı kişilerle selamlaşıp, aynı işi yapıp, aynı eve dönüp, kafamızı aynı yastığa gömüp, aynı şeylerini hayalini kurarız. Yeni insanlarla tanışır, sever hoşlanır, küser, barışır, ilişki yaşar, soğur, ayrılırız. Tatsız hayatıma farklı bir renk katayım amacıyla yeni bir hobi edinir, buna zaman ayırır, uğraşıp didinir, sonra hevesimizi kaybedip bir başka uğraş aramaya başlarız.
Ne yaparsak yapalım, nasıl yaparsak yapalım hayat bir şekilde kendini tekrar etmeye başlar. Hatta bunu engellemek için yaptığımız girişimler bile kendini tekrar eder. Yaptığımız herşeyi, hissettiğimiz tüm o iyi, kötü duyguları yine aynı döngünün içinde yaparız.
Çözüm ne peki?
Bilmiyorum..
İşte bu yazınında sonunu getiremiyorum. Gelmesin madem. Bu da böyle oluversin.
Sonuçta hayat ne olursa olsun devam ediyor, işler yolunda gitsede gitmesede...
