Umut

Şu sıralar istikrarlı olarak yaptığım tek aktivitenin beklemek olduğuna karar verdim. Başlarda sadece sınavlar bitsin diye bekliyordum ve bu beni ayık tutuyordu. Her şeyimi buna fikslemiştim ve asla bitmeyen sınavlar beni sürekli umutla beklemeye itiyordu. Kafam bunlarla meşgulken diğer her şeyle daha az ilgileniyorum o yüzden ben de daha fazla beklemeye başladım. Sabah olmasını, derse gitmeyi, dersin bitmesini, sonra okulun bitmesini, mezun olmayı. Bittiğinde değecek bir şey olacağından değil, sadece bittiğinde o minik rahatlama duygusunu bekliyordum aslında en çok. Ama bazen, belki de artık bu oyundan da sıkıldığımdan, yada bekleyecek bir şey kalmadığından boşluğa düşüyorum. Bazen o kısacık rahatlama yetmiyor ve "ee nolacak şimdi" diye bakıyorum etrafa. Hevesle beklediğim ve istediğim bir şey yok. Olanlar ise artık beni mutlu etmeye yetmiyor. Genel olarak bomboş ve hatta bombok hissediyorum. Geçsin diye bekliyorum herşeyi, ironik aslında, geçmiyor. Ama artık bu şekilde yürümediğinin de farkındayım..